A Nazım Hikmet Poem - Karlı Kayın Ormanı (Snowy Beech Forest) - Cover by @veliozdemiroglu

How much can a city be loved the most?

Let me answer right away: enough to write poetry for it!

It really is so. A city that you write poetry about is very special to you. Nazım Hikmet, one of Turkey's greatest and most important poets, wrote many poems on Istanbul, but one of his best poems in this sense is the snowy beech forest. The snowy beech forest is an imaginary forest in Istanbul. At least, that's how Nazım Hikmet constructs it. In the first three quatrains, he describes the snowy beech forest and what he sees in it.

The last stanza devotes it entirely to Istanbul and says, "I left my bud rose in my city of seven hills." says. The city with seven hills here is Istanbul. Istanbul has seven very famous hills and for this reason, one of the nicknames of the city has been the city of seven hills.

The great poet Nazım Hikmet spent the last part of his life abroad in Russia. Since he is often imprisoned in Turkey for thought crimes, he finally decides to flee the country secretly and takes refuge in the territory of the Union of Soviet Socialist Republics. If we go back to the part I mentioned in the previous paragraph, this story will gain much more meaning. In other words, Nazım Hikmet, who left the bud rose in his city of seven hills, actually leaves his loved one in Istanbul and has to leave the country. He brings the continuation of the same stanza as follows. "It is neither shameful to fear death, nor to think about death."

Snowy beech forest is the real life story of a poet who had to risk death and leave the city he lived in and his loved ones. In this respect, it is an important poem of love and longing.

Lyrics;

I'm walking in the snowy beech forest at night
I'm ruthless, give me your hand, where is your hand?

Country or stars?
Is my youth further away
among the beeches
A window is warm yellow

As I pass by one
"Uncle!" say come in
If I come in and greet you from the ground
Household contents

In my city of seven hills
I left my bud rose
What a shame to be afraid of death
Nor think about death

Lyrics: Nazim Hikmet
Composition: Zülfü Livaneli

Original recording by Zülfü Livaneli:

Göksel - cover:

Bir şehir en çok ne kadar sevilebilir?

Hemen yanıtlayayım: Uğruna şiir yazılabilecek kadar!

Gerçekten de böyledir. Hakkında şiir yazdığınız bir şehir sizin için çok özeldir. Türkiye'nin yetiştirdiği en büyük ve en önemli şairlerden Nazım Hikmet de İstanbul üzerine pek çok şiir yazdı fakat onun bu anlamdaki en iyi şiirlerinden birisi karlı kayın ormanıdır. Karlı kayın ormanı İstanbul içinde hayali bir ormandır. En azından Nazım Hikmet böyle kurgular. İlk üç dörtlükte karlı kayın ormanı ve içinde gördüklerini betimler.

Son dörtlüğü ise tamamen İstanbul'a ayırır ve "Yedi tepeli şehrimde bıraktım gonca gülümü." der. Buradaki yedi tepeli şehir İstanbul'dur. İstanbul'un yedi tane çok ünlü tepesi vardır ve bu sebeple şehrin lakaplarından birisi yedi tepeli şehir olmuştur.

Büyük şair Nazım Hikmet hayatının son kısmını Rusya'da gurbette geçirir. Düşünce suçunda ötürü Türkiye'de sık sık cezaevine atıldığı için en son gizlice ülkeden kaçmaya karar verir ve Sovyet Sosyalist Cumhuriyetler Birliği topraklarına sığınır. Bir önceki paragrafta ifade ettiğim bölüme geri dönecek olursak bu hikaye çok daha fazla anlam kazanacaktır. Yani yedi tepeli şehrinde gonca gülünü bırakan Nazım Hikmet, aslında sevdiğini İstanbul'da bırakır ve ülkeyi terk etmek zorunda kalır. Aynı dörtlüğün devamını da şöyle getirir. "Ne ölümden korkmak ayıp, ne de düşünmek ölümü."

Ölümü göze alıp yaşadığı şehri ve sevdiklerini terk etmek zorunda kalan bir şairin gerçek hayat hikayesidir karlı kayın ormanı. Bu yönüyle de önemli bir sevda ve hasret şiiridir.

Şarkı sözleri;

Karlı kayın ormanında yürüyorum geceleyin
Efkârlıyım efkârlıyım, elini ver nerde elin

Memleket mi, yıldızlar mı?
Gençliğim mi daha uzak
Kayınların arasında
Bir pencere sarı sıcak

Ben oradan geçerken biri
"Amca!" dese gir içeri
Girip yerden selamlasam
Hane içindekileri

Yedi tepeli şehrimde
Bıraktım gonca gülümü
Ne ölümden korkmak ayıp
Ne de düşünmek ölümü

Şarkı sözü: Nazım Hikmet
Beste: Zülfü Livaneli

Zülfü Livaneli tarafından yapılan orjinal kayıt:

Göksel - cover: